Jaki był ten rok?

Ostanie godziny 2015 roku mijają powoli. Choć dzień ten traktuję jak każdy inny, to jednak skłania on do pewnego zatrzymania i refleksji. Będzie o mojej ulubionej metaforze - o perle. Często wracam do tego tematu, bo perła wciąż pozostaje dla mnie symbolem szczególnym z wielu względów. I tu przytoczę fragment pewnej konferencji "Sposób, w jaki powstaje perła jest niezwykły. Tworzy się w ciele mięczaka wyniku jego zmagania się z ciałem obcym, np. ziarenkiem piasku, które dostaje się do jego wnętrza. Ciało mięczaka produkuje wówczas woreczek perłotwórczy otaczający owo ziarenko i rozpoczyna wydzielenie substancji perłowej. Niezwykłe, prawda? Można więc powiedzieć, że perły rodzą się w bólu, w trudzie, w zmaganiu. Przepiękna metafora. Żeby narodzić się perłą, trzeba w życiu doświadczyć czegoś więcej niż tylko radości i szczęścia. Trzeba dotknąć trochę cierpienia, zmierzyć się z jakimś bólem, z jakąś trudną sytuacją, sprawą po ludzku nie do rozwiązania. To powoduje, że zaczyna się w nas toczyć rzecz tak niezwykła. Choć może jeszcze tego nie dostrzegamy; może nie jesteśmy do końca świadome tej wartości, może tak jak małże chowamy swoją perłę w twardej skorupie naszego lęku, zwątpienia, żalu, rozczarowania, niespełnionych marzeń, pretensji... Szukając duchowego znaczenia procesu powstawania perły, warto zwrócić uwagę na dwuznaczność języka polskiego. To nieopisane piękno może się zrodzić komuś, kto jest mięczakiem. Niedolą duchowego mięczaka jest to, że nie ma on dostępu do własnej tajemnicy, do prawdy o sobie. Mięczak rozpaczliwie zna jedynie swój ból i trudną sytuację, wie, co to utrapienie i cierpienie. Nieświadomy jest, że w sobie toczy rzecz tak niebywałą, wartość niezwykłą".

Jaki był ten rok? Robiąc bilans zysków i start, można spróbować popatrzyć na niego pod tym kątem - ile perły on w nas utoczył. Wtedy paradoksalnie to, co było startą, może okazać się nieocenionym zyskiem. I warto zrobić coś jeszcze - opuścić swoją skorupę. Jak? Przyjść do Tego, który ma dostęp do prawdy o nas, do tajemnicy naszego serca, do tego, co zrodził nasz trud.

Ojcze dobry, Ty wiesz że nie potrafimy kochać bez Ciebie i nie nauczymy się miłości jeśli Ty jej nam nie dasz. Daj nam dziś łaskę, byśmy opuściły nasze skorupy - nasze słabości, smutki, żale, pretensje, rozpacze; miejsca gdzie się pogubiłyśmy, pogrążyły w pustkach i samotnościach. Uruchom nas do tego byśmy w tym wszystkim pragnęły kochać, bo to miłość leczy, miłość wyzwala, miłość sprawia, że to, co nas boli może być zaleczone.  Przyjdź do nas dziś z łaską miłości, z łaską bycia prawdziwą perłą. Taką jakiej Ty pragniesz, taką o jakiej marzysz. Przyjdź i daj nam odwagę bycia perłami dla świata.

Dziękuję Ci Panie za cały rok 2015. Za to, że był dobry. Nie idealny, po prostu dobry.  Za to, że miał wiele barw (choć nie wszystkich było mi do twarzy) i wiele smaków (choć nie wszystkie były wykwintne). Dziękuję za to, czego mnie nauczyłeś i co otworzyłeś przede mną.  Za każdą rezygnację, która zbliżała do Ciebie i za każe umieranie, które przywracało życie. Bądź uwielbiony we wszystkim, co się wydarzyło. Ty, który jesteś jedynym Bogiem, który masz Słowa życia wiecznego. I miłość, która wystarcza.

Zachęcam Was, byście poszukały w mijającym roku takich chwil i zdarzeń, w których chwiałybyście uwielbić Boga i podziękować Mu. Wypowiedzcie to głośno. Bóg słyszy zakamarki naszego serca, wie jaka melodia w nim gra, ale mimo to, słowa uwielbienia i wdzięczności warto wypowiadać na głos. Jeśli chcesz, jeśli pragniesz, możesz uczynić to także w tej przestrzeni.