Wdech zaufania, wydech zwątpienia

Wdychaj zaufanie, wydychaj zwątpienie - tę sentencję znalazłam na profilu Nicka Vujicica. Zainspirowana nią, pomyślałam, że warto wcielić w życie.

Nie zawsze jest nam łatwo. Bywa, że przeciwności dopadają nas nagle i mocno trzymają w swoich objęciach. Bywa, że czujemy się źle i samotnie. Że myśli kłębią się w głowie i nie ma ich z kim podzielić. Że smutek zalewa niczym fala tsunami i nie ma już sił do życia. Jest tylko bunt i sprzeciw. 

W takich chwilach bezgraniczna ufność staje się dobrem deficytowym. Czy nie warto zatem wykorzystać nasz automatyczny proces fizjologiczny jakim jest oddychanie i w trudnych chwilach (choć nie tylko trudnych) podpiąć się pod niego siłą woli? - Jezu, Ty jesteś (na wdechu), zaradź memu niedowiarstwu (na wydechu). Spokój (na wdechu), lęk (na wydechu). Radość (na wdechu), smutek (na wydechu). I powtarzać tę swoją sentencję? Powtarzać, powtarzać, powtarzać... Bo to, co siejemy, to też zbieramy.

Fot. NickVujcic

Inhale confidence, exhale doubt - I came across this motivating sentence on a profile of Nick Vujicic. It inspired me very much, motivated and encouraged to apply it in practice.

It is not always easy in life. Sometimes the adversities are forwarded on us suddenly and firmly hold in their arms. Sometimes we feel ill and alone. Our thoughts worm in our heads, and there is none next to us to share them with. That sadness floods us like a tsunami. No longer we have either strength nor sense or desire. There is rebellion and opposition in us.

In such moments boundless confidence becomes scarce. Is it worth to use our automatic physiological process such as breathing and in such moments just hook to it the force of our will? Jesus, you are (inhale). Help my unbelief (exhale). And repeat this sentence on and on...