Słowo Boże na niedzielę - 24.01.2016

Na niedzielę i na najbliższy tydzień. Niech ono nas umacnia, prowadzi, rozwiewa wątpliwości.

"Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę, świadectwo Pana niezawodne, uczy prostaczka mądrości. Jego słuszne nakazy radują serce, Jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy. Bojaźń Pana jest szczera i trwa na wieki, sądy prawdziwe, a wszystkie razem słuszne. Niech znajdą uznanie przed Tobą słowa ust moich i myśli mego serca, Panie, moja Opoko i mój Zbawicielu". (Ps 19,8-10.15)

(Ne 8,1-4a.5-6.8-10)

Gdy Izraelici mieszkali już w swoich miastach, wtedy zgromadził się

cały lud, jak jeden mąż, na placu przed Bramą Wodną. I domagali się

od pisarza Ezdrasza, by przyniósł księgę Prawa Mojżeszowego, które

Pan nadał Izraelowi. Pierwszego dnia miesiąca siódmego przyniósł

kapłan Ezdrasz Prawo przed zgromadzenie, w którym uczestniczyli przede

wszystkim mężczyźni, lecz także kobiety oraz wszyscy inni, którzy byli

zdolni słuchać. I czytał z tej księgi, zwrócony do placu znajdującego

się przed Bramą Wodną, od rana aż do południa przed mężczyznami,

kobietami i tymi, którzy rozumieli; a uszy całego ludu były zwrócone ku

księdze Prawa. Pisarz Ezdrasz stanął na drewnianym podwyższeniu, które

zrobiono w tym celu. Ezdrasz otworzył księgę na oczach całego ludu -

znajdował się bowiem wyżej niż cały lud; a gdy ją otworzył, cały

lud się podniósł. I Ezdrasz błogosławił Pana, wielkiego Boga, a cały

lud z podniesieniem rąk swoich odpowiedział: Amen! Amen! Potem oddali

pokłon i padli przed Panem na kolana, twarzą ku ziemi. Czytano więc z

tej księgi, księgi Prawa Bożego, dobitnie, z dodaniem objaśnienia, tak

że lud rozumiał czytanie. Wtedy Nehemiasz, to jest namiestnik, oraz

kapłan-pisarz Ezdrasz, jak i lewici, którzy pouczali lud, rzekli do

całego ludu: Ten dzień jest poświęcony Panu, Bogu waszemu. Nie

bądźcie smutni i nie płaczcie! Cały lud bowiem płakał, gdy usłyszał

te słowa Prawa. I rzekł im Nehemiasz: Idźcie, spożywajcie potrawy

świąteczne i pijcie napoje słodkie - poślijcie też porcje temu, który

nic gotowego nie ma: albowiem poświęcony jest ten dzień Panu naszemu. A

nie bądźcie przygnębieni, gdyż radość w Panu jest waszą ostoją.

(Ps 19,8-10.15)

REFREN: Słowa Twe, Panie, są duchem i życiem

Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę,

świadectwo Pana niezawodne, uczy prostaczka mądrości.

Jego słuszne nakazy radują serce,

Jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy.

Bojaźń Pana jest szczera i trwa na wieki,

sądy prawdziwe, a wszystkie razem słuszne.

Niech znajdą uznanie przed Tobą

słowa ust moich i myśli mego serca,

Panie, moja Opoko i mój Zbawicielu.

(1 Kor 12,12-30)

Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a

wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak

też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali

ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to

niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem.

Ciało bowiem to nie jeden członek, lecz liczne [członki]. Jeśliby noga

powiedziała: Ponieważ nie jestem ręką, nie należę do ciała - czy

wskutek tego rzeczywiście nie należy do ciała? Lub jeśliby ucho

powiedziało: Ponieważ nie jestem okiem, nie należę do ciała - czyż

nie należałoby do ciała? Gdyby całe ciało było wzrokiem, gdzież

byłby słuch? Lub gdyby całe było słuchem, gdzież byłoby powonienie?

Lecz Bóg, tak jak chciał, stworzył [różne] członki umieszczając

każdy z nich w ciele. Gdyby całość była jednym członkiem, gdzież

byłoby ciało? Tymczasem zaś wprawdzie liczne są członki, ale jedno

ciało. Nie może więc oko powiedzieć ręce: Nie jesteś mi potrzebna,

albo głowa nogom: Nie potrzebuję was. Raczej nawet niezbędne są dla

ciała te członki, które uchodzą za słabsze; a te, które uważamy za

mało godne szacunku, tym większym obdarzamy poszanowaniem. Tak przeto

szczególnie się troszczymy o przyzwoitość wstydliwych członków

ciała, a te, które nie należą do wstydliwych, tego nie potrzebują.

Lecz Bóg tak ukształtował nasze ciało, że zyskały więcej szacunku

członki z natury mało godne czci, by nie było rozdwojenia w ciele, lecz

żeby poszczególne członki troszczyły się o siebie nawzajem. Tak więc,

gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki;

podobnie gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współweselą

się wszystkie członki. Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i

poszczególnymi członkami. I tak ustanowił Bóg w Kościele najprzód

apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, a następnie

tych, co mają dar czynienia cudów, wspierania pomocą, rządzenia oraz

przemawiania rozmaitymi językami. Czyż wszyscy są apostołami? Czy

wszyscy prorokują? Czy wszyscy są nauczycielami? Czy wszyscy mają dar

czynienia cudów? Czy wszyscy posiadają łaskę uzdrawiania? Czy wszyscy

przemawiają językami? Czy wszyscy potrafią je tłumaczyć?

(Łk 4,18)

Pan posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił

wolność.

(Łk 1,1-4.4,14-21)

Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się

dokonały pośród nas, tak jak nam je przekazali ci, którzy od początku

byli naocznymi świadkami i sługami słowa. Postanowiłem więc i ja

zbadać dokładnie wszystko od pierwszych chwil i opisać ci po kolei,

dostojny Teofilu, abyś się mógł przekonać o całkowitej pewności

nauk, których ci udzielono. Potem powrócił Jezus w mocy Ducha do

Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. On zaś nauczał

w ich synagogach, wysławiany przez wszystkich. Przyszedł również do

Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem

do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza.

Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: Duch

Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym

ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym

przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok

łaski od Pana. Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy

wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. Począł więc mówić do

nich: Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli.